Uroczystość Trzech Króli należy do najważniejszych świąt w ciągu roku. Według przekazów biblijnych ,,Królami” byli Trzej Magowie – Mędrcy  ze Wschodu, którzy przybyli do Betlejem by nowo narodzonemu Królowi Żydowskiemu oddać pokłon i złożyć podarunki, którymi było: złoto – symbol mądrości, kadzidło – symbol modlitwy i ofiary oraz mirra – symbol samoopanowania. Królów do Jezusa prowadziła gwiazda. Ostrzeżeni przez anioła powrócili inną drogą do ojczyzny.

Jak głosi legenda zostali wyświęceni na biskupów przez Apostoła Tomasza i zmarli niemalże jednocześnie. Tertulian, od 193 r. chrześcijanin i znaczący pisarz Kościoła, był pierwszym, który wypowiadał się na temat Trzech Króli. Od VI wieku określenie to trwale zaistniało w kulturze. Imiona królom zostały nadane w czasach średniowiecza, które już w IX wieku stały się popularne podobnie jak i objaśnienie, że jeden z trzech mężczyzn był czarnoskóry. Relikwie Trzech Króli zostały przeniesione przez cesarzową Helenę do Konstantynopola. Stamtąd w VI wieku dotarły do kościoła świętego Eustorgiusza w Mediolanie i umieszczone w ogromnym rzymskim sarkofagu. W wieku XII, gdy Mediolan został zniszczony cesarz Fryderyk Barbarossa ofiarował cenne relikwie swojemu kanclerzowi Rainaldowi z Dassel, który był ówczesnym arcybiskupem Kolonii. Ten przeniósł je w 1164 roku do katedry w Kolonii, na skutek czego na terenie krajów niemieckojęzycznych bardzo rozpowszechnił się kult Trzech Króli. Monarchowie niemieccy po koronacji pielgrzymowali do Kolonii, do relikwii Trzech Mędrców. Niewielka część dotarła do innych miast, największa spoczywa jednak do dziś w kolońskiej katedrze. Obok Rzymu, Santiago de Compostela i Akwizgranu, Kolonia była jednym z najważniejszych centrów pielgrzymkowych świata zachodniego.

Ze świętem Trzech Króli wiąże się wiele zwyczajów, jak na przykład ten, że drzwi domów oznaczane są literami K+M+B – inicjałami imion Trzech Króli oraz datą bieżącego roku. W języku łacińskim C+M+B to również skrót od Christus Mansionem Benedicat tłumaczenie: „Chryste, błogosław temu domowi”.  

Michał Arendarczyk