Msza św. rozpoczyna się od tzw. obrzędów wstępnych (wprowadzenia). Na początek omówię dwa gesty, a mianowicie:

Wejście ze śpiewem

Pierwszym elementem obrzędów wstępnych jest wejście, nazywane również introitem
albo antyfoną na wejście. Wejście może być uroczyste (procesyjne) lub zwykłe.
W codziennej liturgii Mszy św., antyfona na wejście jest zastępowana pieśnią
na wejście. Powinna ona wprowadzać wiernych w treści liturgiczne związane
z obchodem danego dnia. Śpiew na wejście rozpoczyna celebrę liturgiczną; jednoczy
zebranych wiernych w jednomyślne zgromadzenie; kieruje myśli zebranych
na obchodzone misterium oraz towarzyszy procesji kapłana z asystą do ołtarza.

Pozdrowienie (ucałowanie) ołtarza

Dokonuje się ono poprzez głęboki ukłon celebrującego, pocałunek oraz okadzenie,
jeśli jest stosowane w danej Mszy św. Zwyczaj ucałowania ołtarza wywodzi się z
tradycji pogańskich, w których przez pocałunek oddawano cześć ołtarzowi a także
świątyni, całując jej próg. Całowano również stół rodzinny rozpoczynając posiłek. Pod
koniec IV w. gest całowania ołtarza rozpowszechnił się w chrześcijaństwie. Ołtarz jest
miejscem szczególnym, jest znakiem samego Chrystusa, wyjątkowym miejscem,
gdzie dokonują się zbawcze tajemnice, a zarazem jest centrum zgromadzenia
wiernych. Stąd należy mu się wyjątkowy szacunek wyrażający się w geście
ucałowania na początku i na zakończenie sprawowanych obrzędów.

xJK