Eucharystia jest złożona, ale warto przyjrzeć się etapom jej formułowania. Jej historia rozpoczyna się Ostatnią Wieczerzą Pana Jezusa, podczas której ustanowił On podstawową strukturę obrzędu i nakazał jego powtarzanie.

Wziął chleb, złożył dzięki w modlitwie „To jest moje Ciało za was wydane…”, połamał go i rozdzielił jako pokarm. Tak samo potem uczynił Jezus z kielichem wina, złożył dzięki „To jest Krew Nowego przymierza…” i podał uczniom, a następnie dodał „To czyńcie na moją pamiątkę”.

Dlatego też centralną częścią Wieczerzy Pańskiej ustanowionej przez Jezusa, jest
ukazanie chleba i wina, Modlitwa Eucharystyczna, zawierająca w centrum formułę
ustanowienia – nazywa się „konsekracją”. Przez wieki liturgia Mszy św. ubogacana była o
kolejne pieśni, modlitwy czy homilie. Już w IV wieku przechodzi się z języka greckiego na
łacinę w liturgii. Wspomnieć na pewno trzeba XVI w., a dokładniej reformę trydencką Mszy św., która przetrwała do XX w.

Dopiero Sobór Watykański II wprowadza przewrót, czym zbliża się bardziej do
pierwszych wieków, bowiem w czasie Eucharystii pojawia się język ojczysty oraz oprócz
funkcji kapłana zaczęli aktywnie uczestniczyć wierni. Każdy uczestnik liturgii jest ważny.
Kapłan jest tym, który przewodzi, „konsekruje”, ale świeccy mogą włączać się
poprzez czytanie lekcji, wypowiadanie próśb w modlitwie wiernych, śpiew psalmów.

Przez czynne uczestnictwo w liturgii Mszy św.- aktywnie i z wiarą – możemy jeszcze lepiej ją przeżywać.

xJK