Wieczorem 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21:37 w apartamentach papieskich w Watykanie odszedł Jan Paweł II. W ostatnich dniach jego życia tysiące wiernych zgromadziło się na Placu Świętego Piotra, trwając na modlitwie i czuwaniu. W chwili jego śmierci świat wstrzymał oddech. Setki milionów ludzi śledziło relacje medialne, a reakcje na odejście papieża pojawiły się we wszystkich zakątkach globu.

Szczególne poruszenie miało miejsce w Polsce, skąd pochodził Karol Wojtyła. Na ulicach miast i wiosek ludzie zapalali znicze i modlili się. W Warszawie przed kościołami i na placach zgromadziły się tysiące osób, oddając hołd swemu rodakowi.

2 kwietnia 2005 roku: Od świtu zaczęła się stopniowa utrata przytomności” – informuje rzecznik Watykanu Joaquín Navarro-Valls. Ujawnia, że poprzedniego wieczora, kiedy powiedziano Janowi Pawłowi II, że na placu św. Piotra modli się za niego młodzież, ten odpowiedział: „Szukałem was, teraz przyszliście do mnie i za to wam dziękuję”. Zaznacza, że „zdanie to z pewnym trudem odtworzono ze słów, które wymówił kilkakrotnie”. W apartamencie Jana Pawła II została odprawiona Msza Święta. Ojciec Święty przyjął Wiatyk oraz sakrament namaszczenia chorych.

21:37: Jan Paweł II umiera. Kilkanaście minut później kard. Leonardo Sandri ogłosił wiernym zgromadzonym na placu św. Piotra w Rzymie i , że „Nasz ukochany Ojciec Święty powrócił do Domu Ojca”. Świat wstrzymał oddech i rozpoczęła się globalna żałoba. 

Przez kilka dni po śmierci Jana Pawła II aż do jego pogrzebu kościoły w całej Polsce zapełniały się wiernymi, którzy przychodzili, by modlić się w jego intencji. Wśród nich byli nie tylko ci, którzy regularnie uczęszczali na nabożeństwa, ale także osoby rzadko odwiedzające świątynie, a nawet tacy, którzy wcześniej unikali takich miejsc. Żałoba narodowa nie była jedynie symbolicznym gestem – była autentycznym przeżyciem milionów ludzi.  Polacy czuli się osieroceni. 

Śmierć papieża głęboko dotknęła Polaków, wyrazy smutku i pamięci były widoczne na każdym kroku. Organizowano msze i czuwania zarówno w kościołach, jak i na otwartych przestrzeniach, ulice rozświetlały się tysiącami zniczy, w urzędach pojawiły się księgi kondolencyjne, a na budynkach opuszczono flagi z czarnymi wstęgami. Dla wielu rodaków Jan Paweł II był nie tylko duchowym przewodnikiem, ale też symbolem miłości, dobroci i troski. Wydawało się, że zawsze będzie obecny w ich życiu. Jego odejście pozostawiło w sercach Polaków pustkę, którą starali się wypełnić, jednocząc się w żałobie i wspólnej modlitwie – to dawało im siłę i poczucie wspólnoty w tych trudnych chwilach.

Jan Paweł II, urodzony jako Karol Wojtyła w Wadowicach, objął Stolicę Piotrową w 1978 roku jako pierwszy papież spoza Włoch od ponad 450 lat. Jego pontyfikat, trwający 27 lat, był jednym z najdłuższych w historii Kościoła katolickiego. Był nie tylko głową Kościoła, ale także moralnym autorytetem. Podczas swojego pontyfikatu odwiedził 129 krajów, spotykając się z przedstawicielami różnych kultur i religii. Był głosem pokoju i pojednania, sprzeciwiając się wojnom i konfliktom. Odegrał kluczową rolę w obaleniu komunizmu, szczególnie w Europie Środkowo-Wschodniej. Jego wsparcie dla „Solidarności” w Polsce przyczyniło się do demokratycznych przemian w kraju.

Chociaż Jan Paweł II był głową Kościoła katolickiego, nigdy nie utracił swojego ludzkiego oblicza. Znany był ze swojego poczucia humoru, bliskości do ludzi oraz pasji do sportu i przyrody. Przed wyborem na papieża Karol Wojtyła był zapalonym turystą. Uwielbiał góry, szczególnie Tatry, gdzie spędzał czas na wędrówkach i narciarstwie. W latach młodzieńczych pływał kajakiem po polskich rzekach i jeziorach. Już jako papież, podczas podróży do ojczyzny, niejednokrotnie podkreślał swoje zamiłowanie do przyrody.

Był też człowiekiem muzyki i sztuki. Jego zainteresowania teatralne sięgały czasów młodości, gdy występował w teatrze rapsodycznym. Jego zamiłowanie do literatury i filozofii znalazło odzwierciedlenie w licznych encyklikach i książkach, jakie napisał.

Dziedzictwo Jana Pawła II jest ogromne i wielowymiarowe. Kardynał Stanisław Dziwisz, wieloletni sekretarz papieża, podkreślał, że Jan Paweł II zostawił nam ogromne dziedzictwo ducha. On sam żył święcie i umierał święcie. Jednocześnie uczył i przekonywał, że każda i każdy z nas może i powinien dążyć do świętości. Papież podkreślał rolę rodziny jako podstawowej komórki społecznej i wspierał ruchy promujące wartości rodzinne. W Polsce, jako kardynał, wspierał Ruch „Światło-Życie” założony przez ks. Franciszka Blachnickiego, który obejmował swoją troską rodziny. 

Jan Paweł II był także orędownikiem Bożego Miłosierdzia. Przez cały swój pontyfikat przypominał, że dziś, bardziej niż kiedykolwiek, człowiek potrzebuje Bożego Miłosierdzia. W encyklice „Dives in misericordia” podkreślał, że tajemnica Boga, który jest Ojcem miłosierdzia, staje się w kontekście zagrożeń człowieka w naszej epoce szczególnym wezwaniem skierowanym do Kościoła.

Dwadzieścia lat po jego śmierci, pamięć o Janie Pawle II pozostaje żywa. Jego nauczanie, przykład życia i duchowe dziedzictwo nadal inspirują miliony ludzi na całym świecie do dążenia do świętości, budowania cywilizacji miłości i poszukiwania prawdy. Jego słowa i dziedzictwo wciąż inspirują miliony ludzi. Jego pontyfikat pozostawił głęboki ślad w historii Kościoła i świata. Choć od jego odejścia minęło już dwie dekady, pamięć o nim pozostaje żywa, a jego nauczanie nadal wskazuje drogę kolejnym pokoleniom.

wAkcji24.pl | Kultura | Maria Nicińska | zdjęcia: Vatican News, domjp2.pl| 01.04.2025