Siostry i bracia! Tak jak każdego roku przybywamy na Pasterkę do naszej dostojnej Katedry, by wspólnie zachwycić się Bogiem, który staje się bezbronnym Dzieckiem. Teraz domyślamy się, dlaczego dorosły Jezus tyle razy przypominał: „jeśli nie staniecie się jako dzieci…”. Bo żeby zrozumieć Boże Dziecię, trzeba samemu stać się dzieckiem. Tylko „dziecko” jest w stanie zrozumieć dziecko. Mali są najbliżej Boga. Spróbujmy podjąć medytację nad tym, co wydarzyło się w Betlejem.

W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą. Wtem stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. I rzekł do nich anioł: “Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś bowiem w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki i leżące w żłobie” (por. Łk 2, 1-14).

„Nie bójcie się!” – mówi Anioł Pański do pasterzy. Mówi także i do nas – w tę świętą noc. „Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś bowiem w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz Pan”.

Dlaczego mielibyśmy się bać, kiedy wiemy, że Bóg jest z nami? „Jeżeli Bóg jest z nami, któż przeciwko nam?” (Rz 8, 31). To, co świętujemy dzisiejszej nocy, pokazuje, że nie musimy się bać, że świat nie jest pusty, że życie nie jest bezsensowne, że ciemności nie są już ciemne, ponieważ światło świeci w ciemności, a ciemność jej nie ogarnęła. Światło jest silniejsze niż ciemność.

Pasterze, którzy pilnują swej trzody, nagle widzą przed sobą anioła. Nadprzyrodzony blask – „Chwała Pańska”, mówi św. Łukasz – chwała, która ich oświecała, nadaje jego słowom nieodpartą siłę. Przemawia z autorytetem, którego nikt nie może zakwestionować. I naraz ten anioł staje nie sam, przyłącza się do niego cały zastęp niebieski i wyśpiewuje pieśń: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, w których sobie upodobał”. Całe niebo jest obecne na ziemi, przez chwilę. Aniołowie powracają do nieba, nadprzyrodzona światłość znika, noc jest znów zimna i ciemna.

Jednak coś z tej niebiańskiej radości pozostaje w sercach pasterzy. Anioł obudził wielkie oczekiwanie. „Pójdźmy do Betlejem – mówią do siebie nawzajem – i zobaczmy to Słowo”. Pasterze chcą ujrzeć Słowo, które stało się ciałem, które się zdarzyło. Nie to, które wypowiedział anioł. Oni chcą zobaczyć zawartość słowa – nowo narodzone Dziecię, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie. Chcą widzieć Słowo, które nie tylko zostało wypowiedziane, ale słowo uczynione; Słowo, które nie tylko można usłyszeć, ale i jeszcze je zobaczyć. 

Ewangeliści nie wspominają o rozczarowaniu pasterzy. Kontrast między niebiańskim widzeniem kilka godzin wcześniej, a tym co widzą teraz w małej betlejemskiej grocie jest przeogromny. To Słowo, które „się wydarzyło”, jest takie małe, takie ciche i takie bezbronne.

Powiedzielibyśmy – takie zależne.

Kiedy Bóg przychodzi na świat, kiedy chce być widzialny dla człowieka, to znakiem jest dziecko w żłobie. To najmniejsze staje się znakiem tego największego. Pasterze nie są zawiedzeni. Łukasz Ewangelista opowiada, że wielbili i wysławiali Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli. Ci prości, niewykształceni, nieskomplikowani ludzie stają bliżej Boga niż mędrcy i uczeni. 

Nietrudno zrozumieć, dlaczego pasterzom jako pierwszym Bóg ukazuje się w maleńkim Dziecięciu. Dla nich droga do żłóbka jest krótka. Natomiast dla mędrców ta droga staje się o wiele dłuższa i kiedy w końcu przybywają do żłóbka okazuje się, że są bardzo spóźnieni. Dla pysznych, zadufanych w sobie droga do Boga zawsze jest będzie dłuższa niż dla pokornych. Dlaczego? Bo istnieje tyle różnych życiowych przeszkód, które tę drogę zagradzają. Bogaci muszą najpierw przejść przez te swoje bogactwa, pieniądze, wiedzę, kompetencje, poczucie władzy i swoje gotowe wyobrażenie o Bogu.

Mali i biedni są w pewien sposób sąsiadami Boga. Oni czują się u Boga jak w domu, a Bóg czuje się u nich jak u siebie. Taki jest Bóg. Radością Boga jest zejść z tronu i wejść w sam środek nędzy człowieka. I czyni to nie tylko po to, by ją dzielić z nami. Czyni to także dlatego, by w całej pełni wziąć ją na siebie.

Kiedy rozważamy tę bożonarodzeniową Ewangelię, widzimy, że pasterze w pewnym stopniu idą tą samą drogą co Bóg. Rozpoczynają niebiańskim widzeniem, które pozwala im dostrzec przebłysk chwały Bożej. Potem jednak chodzi o to, by opuścić błyszczące światło i cudowną muzykę i w ciemnościach szukać maleńkiego niemowlęcia.

W nim jest Bóg. Aby Go znaleźć musimy przejść tę samą drogę. Dopóki trzymamy się kurczowo tylko tego, co piękne, kolorowe, ckliwe – trudno nam będzie znaleźć dziecko, które jest Bogiem. Jednak, gdy staniemy wobec tej Tajemnicy jak dzieci – ufni, pokorni, pełni nadziei – dopiero wtedy będziemy w stanie to pojąć. Tylko dziecko jest w stanie zrozumieć dziecko. Czy nie jest to też ciekawe, że kiedy tak wielki Bóg chce stać się taki mały – my, tacy mali, chcemy robić z siebie wielkich? Na wszystkim się wtedy znamy, nierzadko przemądrzali, trzymamy się kurczowo mądrości tego świata…

W tę świętą noc postawmy pytanie: czy jesteśmy wystarczająco mali, by ośmielić się klęknąć przed żłobem i adorować Boga w tym Dziecięciu? Czy jesteśmy dostatecznie prości i otwarci, by oczekiwać całej radości z tego z pozoru bezsilnego Dziecka? Jedynie, jeśli chcemy iść tą samą drogą, co On, jedynie jeśli próbujemy stać się mali jak to Dziecię, należymy do wybranych, którym On obiecał swój bożonarodzeniowy pokój.

Boże ojców naszych, wielki i miłosierny! Panie życia i pokoju, Ojcze wszystkich ludzi. Twoją wolą jest pokój, a nie udręczenie. Potęp wojny i obal pychę gwałtowników. Wysłałeś Syna swego Jezusa Chrystusa, aby głosił pokój bliskim i dalekim i zjednoczył w jedną rodzinę ludzi wszystkich ras i pokoleń. Usłysz krzyk wszystkich Twoich dzieci, udręczone błaganie całej ludzkości. Niech już nie będzie więcej wojny – złej przygody, z której nie ma odwrotu, niech już nie będzie więcej wojny – kłębowiska walki i przemocy. 

Spraw, niech ustanie wojna która zagraża Twoim stworzeniom na niebie, na ziemi i w morzu.

Z Maryją, Matką Jezusa i naszą, błagamy Cię, przemów do serc ludzi odpowiedzialnych za losy narodów. Zniszcz logikę odwetów i zemsty, a poddaj przez Ducha Świętego nowe rozwiązania wielkoduszne i szlachetne, w dialogu i cierpliwym wyczekiwaniu – bardziej owocne niż gwałtowne działania wojenne.

Biskup Świdnicki Marek Mendyk

wAkcji24.pl | Opinie | Biskup Świdnicki Marek Mendyk | Diecezja Świdnicka | Zdjęcie główne: Obraz “Adoracja pasterzy”  Jacob van Oost, Domena publiczna fot. Wikipedia | 24.12.2024