W Księdze Rodzaju widzimy Abrahama, który wyrusza za głosem Boga w nieznany kraj, w nieznaną i niepewną przyszłość, ale z wiarą w to, że Pan zatroszczy się o wszystko; że nie da mu zginąć, a wręcz będzie mu błogosławił. Chciałby Abraham choć jedno dziecko – syna – któremu mógłby zostawić swoje dziedzictwo; który zdjąłby hańbę z bezdzietnego małżeństwa. Nie raz pewnie modlił się Abraham o syna, ale wiedział również, że jest już stary tak samo, jak jego żona. I właśnie wtedy, gdy światełko nadziei w sercu Abrahama tliło się już tylko małym, dogasającym płomykiem, przychodzi Bóg z niesamowitą obietnicą: „Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić. (…) Tak liczne będzie twoje potomstwo” (Rdz 15,5b). Nie jeden syn, ale niezliczone potomstwo – Bóg zaskoczenia!

W Ewangelii Łukaszowej w scenie Przemienienia na górze, Jezus zabiera trzech wybranych uczniów i wspina się z nimi na górę, gdzie zamierza spędzić czas na modlitwie… Z pewnością już nie raz Piotr, Jan i Jakub wchodzili z Jezusem na górę, by tam modlić się i być wraz ze swoim Panem. Czy myśleli, że tym razem zdarzy się coś niesamowitego?! Szczerze wątpię, biorąc pod uwagę fakt, że w czasie, gdy Jezus się modli oni po prostu idą spać… „Gdy się ocknęli, ujrzeli Jego chwałę i obydwóch mężów, stojących przy Nim” (Łk 9,32b). Poprzez cuda, znaki, głoszenie Ewangelii wiedzieli (wierzyli), że Jezus jest Chrystusem (Mesjaszem), ale tu nagle i niespodziewanie ujrzeli Jego chwałę na własne oczy – Bóg zaskoczenia!

Święty Paweł w liście do Filipian zapewnia, że Bóg zaskoczy również i NAS przy końcu czasów, gdy „przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała, tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować” (Flp 3,21). Nie wiemy w jaki sposób, nie wiemy dokładnie i w szczegółach jak to będzie wyglądało, ale wiemy, że to nastąpi i z pewnością będzie dla nas ogromną niespodzianką – Bóg zaskoczenia!

I tak możemy pomyśleć po co nam był kolejny Wielki Post? Powinniśmy jednak sobie uzmysłowić to że chrześcijanin jest człowiekiem ciągłego rozwoju. Nie możemy poprzestawać na tym co już osiągnęliśmy, dlatego ciągle przeżywamy całe misterium zbawienia z roku na rok. Możemy to porównać do życia człowieka, gdyby małe dziecko nauczyło się robić pierwsze kroki i na tym poprzestało, nie umiało by biegać. Gdybyśmy nauczyli się pisać pojedyncze litery i cyfry nie umielibyśmy czytać, ani liczyć. Podobnie jest również i w naszym życiu duchowym, ciągle i na nowo powinniśmy się rozwijać to co już osiągnęliśmy nigdy nie jest końcem.

Przemiana ta jednak jest oparta na łasce, którą już otrzymaliśmy na mocy zbawczego dzieła Chrystusa. Tak więc, to nie kwestia mojego wysiłku, doskonałego planu postanowień. To łaska Jezusa, która działa w nas, z którą staramy się współpracować. Zawsze warto widzieć dominującą i uprzedzającą rolę łaski w swoim życiu. W życiu duchowym nie można powiedzieć, że to sobie zawdzięczam to wszystko, co osiągnąłem.

Pomyśl przez chwilę nad swoją relacją z Bogiem… Czy jest tam miejsce na zaskoczenie, czy już może tak masz wszystko poukładane i „zabezpieczone”, że Bóg literalnie nie ma żadnej możliwości manewru?! Kiedy myślimy, że „złapaliśmy Pana Boga za nogi”, robi się niebezpiecznie w naszym życiu duchowym! Łatwo wtedy o marazm, zniechęcenie, nudę, a przecież Bóg uwielbia przygodę, zaskoczenie, niespodzianki! Dopiero, gdy to odkryjemy i zgodzimy się na to, otworzy się dla nas zupełnie nowy świat… Wtedy dopiero relacja z Nim staje się żywa i prawdziwa; wtedy dopiero otwieramy oczy na niezwykłą dynamikę życia duchowego, niezwykle bogate życie Kościoła i głębię religii… Bóg jednak nie czyni nic wbrew naszej woli – stąd właśnie kluczowym elementem jest otwartość na Jego działanie; modlitwa z wiarą: „Bądź wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi!”

ks. Jakub Klimontowski

wAkcji24.pl | Opinie |  Ks. Jakub Klimontowski Redaktor Naczelny w-Akcji | Ilustracja: Hult, Adolf, 1869-1943;Augustana synod. [from old catalog], No restrictions, via Wikimedia Commons| 29.05.2025