Jak to możliwe, że zwyczajna, niewykształcona, biedna osoba została wybrana przez Pana Jezusa? Co czuła gdy usłyszała z ust Matki Bożej słowa „Ja dałam światu Zbawiciela, a Ty masz przygotować świat na powtórne przyjście Jego”? Faustyna była realistką, osobą twardo stąpającą po ziemi. Odpowiedzialność powierzonej jej misji na pewno ją przygniotła, ale bezgranicznie ufała Panu. Przy każdym kolejnym zadaniu szła do spowiedników, Jezus nią kierował, ale nie chciała ulegać żadnym złudzeniom, więc przy każdej kolejnej misji chciała uzyskać pieczęć Kościoła.

Mimo iż posłuszeństwo wobec kapłanów było dla niej rzeczą trudną, to była to dla niej bezpieczna droga. W swym Dzienniczku św. Faustyna Kowalska zapisywała słowa Jezusa, objawienia Matki Bożej, wizje, spotkania z aniołami i zmarłymi. Było tego tak wiele, że z czasem rzeczywistość ziemska wydawała się bardziej nierealna od tej nieziemskiej.  Wydawać  by się mogło, że rzeczy spisane w Dzienniczku są tak nierealne, że mogą być tworem fantastycznym, wręcz bajkowym, ale Imprimatur potwierdza, że wszystko, co zostało w nim zapisane, jest zgodne z nauczaniem Kościoła katolickiego. 

A więc jak podchodzić do tych objawień? Dokładnie tak jak św. Faustyna Kowalska, która pisała wprost, że to pełnienie woli Bożej jest istotą życia chrześcijańskiego, a nie objawienia. Ona wiedziała, że świętość i wielkość człowieka polegają na miłości Boga i ludzi. Koncentrowała się na budowaniu relacji z Bogiem, pokazuje ona tym współczesnemu człowiekowi, gdzie leży głębia szczęścia. Przyjaźń z Bogiem- im głębsza tym daje więcej szczęścia.

Spoglądając na życie ludzkimi oczami, uznajemy cierpienie za jedno wielkie nieporozumienie, ale oczami wiary widzimy, że każde życie – nawet najbardziej szare i zwyczajne- może być przepełnione szczęściem, gdy jest w nim żywa relacja z Bogiem, poza nim nie ma szczęścia, wszystko inne jest jedynie namiastką szczęścia a żywej, przepełnionej radością relacji z Panem uczy nas właśnie św. Faustyna Kowalska. 

Zagłębiając się w jej postawę, drogę życiową i wysiłek duchowy możemy wyszczególnić kilka cech, które może naśladować współczesny człowiek:

• Poczucie Bożej obecności, które nadaje sens wysiłkom, pracy dla Boga. Początkiem wzrostu na drodze duchowej powinno być więc skierowanie się ku Ojcu i świadomość, że to On jest celem starań duchowych, fizycznych i materialnych.
• Bezgraniczna ufność Bogu. Żadne ciężkie doświadczenia czy cierpienie nie zachwiały ufnością Faustyny. Cokolwiek ją czekało, z jej ust padały słowa “bądź błogosławiony”. Czyż na usta nie cisną się nam słowa “ Panie, naucz mnie takiej ufności?”
• Modlitwa. Obowiązek wymagający czasu? Ależ skąd! Faustyna pokazała nam, że w każdej chwili, w której wykonywana praca pozwala na rozmowę, można rozmawiać z Panem. W ten sposób, jakby przy okazji, zostaje uświęcona praca, wykonywana tak, aby była godna ofiarowania Bogu. Modlitwa to nie tylko znane nam formułki, to żywa rozmowa.
• Miłosierdzie. W Dzienniczku można znaleźć fragment, który zamieszczany jest w różnych modlitewnikach jako żarliwą modlitwę o miłosierdzie, chodzi w niej o przemianę wewnętrzną modlącego się, aby całą swoją osobą i działaniem stał się przekaźnikiem miłosierdzia (Dz. 163).
• Posłuszeństwo, które jest charakterystyczną cechą Faustyny w relacji z Bogiem. Wyrzekła się swojej woli na rzecz wypełniania woli Bożej, a nawet dla posłuszeństwa spowiednikom, gdyż w jej oczach była im to winna. Współczesnemu człowiekowi ciężko jest zrezygnować z udowadniania, że ma rację. Indywidualizm i własne ambicje  stał się ważniejsze niż wspólne dobro, przez co ciężko jest zachować uczciwość i  posłuszeństwo względem przełożonych. 

Wymienionych zostało zaledwie kilka charakterystycznych dla życia Faustyny cech, niemniej pozwalają one nam dostrzec, jak cennym wzorem jest św. Faustyna Kowalska dla współczesnego człowieka. Wskazana przez Faustynę droga do świętości nie wymaga wielkich czynów. Jest ona drogą codzienności, wypełniania swoich obowiązków, modlitwy, ciszy i pokory. Pełna zaufania do Boga i Jego woli. Ważne jest, by krocząc tą drogą dnia powszedniego, wykonywać swoje obowiązki najlepiej jak się potrafi a resztę powierzyć Bogu, Jego miłosierdziu i zaufać Mu.