Dzieje naszego kraju pełne są chwil, w których Polacy zwracali się do Maryi, szukając w Niej nadziei i ukojenia. W 1656 r., w czasie potopu szwedzkiego, król Jan Kazimierz, podczas uroczystego ślubowania w katedrze lwowskiej, ogłosił Maryję Królową Polski, oddając Jej pod opiekę losy naszego narodu. W okresie rozbiorów, gdy Polska utraciła niepodległość i zniknęła z mapy Europy, to właśnie ufność w Jej wstawiennictwo dodawała Polakom sił do przetrwania.

W chwilach zagrożenia, wojennych najazdów czy lat niewoli, naród zawsze odnajdywał w Maryi schronienie i nadzieję na odrodzenie. Dlatego zapewne dlatego Jej sanktuaria, są tak gęsto rozsiane po całej naszej Ojczyźnie, a zwłaszcza to „najważniejsze” nazywane duchową stolicą Polski, czyli Jasna Góra, stały się miejscami nadziei, do której pielgrzymowano po wsparcie i umocnienie w wierze. 

Choć nasze serca przepełnia wdzięczność za dzieje naszego narodu i liczne historyczne interwencje przypisywane wstawiennictwu Niepokalanej, wciąż z nadzieją wpatrujemy się w oblicze naszej Matki, szukając u Niej pomocy w wyzwaniach, które niesie nam teraźniejszość. Wierzymy, że Wniebowzięta nieustannie czuwa nad swoimi dziećmi, zwłaszcza w chwilach próby. Każdego roku wsłuchujemy się w testament Jezusa z krzyża, w którym Zbawiciel powierza nas matczynej opiece Maryi. Ona, mimo przeszywającego Ją bólu, pozostaje dla nas Matką niezachwianej nadziei.

Pismo Święte obfituje w subtelne i głębokie odniesienia, które nadają jego przesłaniu wyjątkową spójność. Nie brak ich również w odniesieniu do Matki Najświętszej. Święty Łukasz, opowiadając w Ewangelii o historii Maryi, od momentu zwiastowania aż po pięćdziesiątnicę, zdaje się ukazywać Jej postać w świetle przykładu wiary Abrahama – tego, który „wbrew nadziei uwierzył nadziei”.

Abraham przyjął obietnicę i stał się ojcem obiecanego Izaaka. Maryja, wsłuchana w słowa archanioła została Matką Jezusa – Syna Bożego. Abraham usłyszał wezwanie, by porzucić dotychczasowe życie i wyruszyć w nieznane, ufając Bożej obietnicy. Otrzymał misję i zapewnienie, że jego ród będzie liczny jak gwiazdy na niebie. Maryja również przyjęła misję – została powołana, by w sposób nieznany ludzkości stać się Matką Zbawiciela. W pełnym zawierzeniu poddała się woli Bożej, przekraczając naturalne prawa i ludzkie schematy.

Ostateczna próba Abrahama rozegrała się na górze Moria, gdy miał złożyć w ofierze swego umiłowanego syna. Dochował wierności, a Bóg objawił mu swoją niezłomną obietnicę – życie i przyszłość jego potomstwa były w Jego rękach. Maryja również przeżyła swoistą próbę wiary, gdy stanęła na innej górze – Golgocie – w cieniu krzyża, uczestnicząc w ofierze swego Syna. Ciemność ukrzyżowania przeszyła Jej serce, lecz pozostała wierna, trwając przy Chrystusie aż do blasku zmartwychwstania.

Maryja przez całe swoje życie ponawiała swoje „tak” wypowiedziane przy zwiastowaniu, odnawiając swoją głęboką wiarę i ufność wobec Bożego planu. Musiała uznać, że to Bóg Ojciec ma pierwszeństwo w życiu Jezusa i pozwolić Mu na pełną wolność w wypełnianiu Jego misji. Jej zawierzenie rozbrzmiewało przez całe życie, aż po najbardziej bolesny moment, gdy stała pod krzyżem, przeżywając największą próbę swojej wiary.

Podobnie jest w naszej wędrówce wiary – doświadczamy chwil pełnych światła, ale też momentów, w których wydaje się, że Bóg milczy, a Jego wola nie pokrywa się z naszymi pragnieniami. I może wydaje nam się, że Bóg milczy, gdy słyszymy o marginalizowaniu wiary i katolików, katechezy szkolnej, „opiłowywaniu katolików”. Gdy wyśmiewa się ludzi wierzących, używając różnych epitetów. 

W takich chwilach możemy odczuwać ciężar niepewności i zagubienia. Jednak im bardziej otwieramy serca na Boga, przyjmując dar wiary oraz pokładamy w Ojcu całkowite zaufanie – jak uczynili to Abraham i Maryja – tym bardziej On sam umacnia nas swoją obecnością. Dzięki temu możemy przeżywać każdą sytuację z pokojem w sercu, pewni Jego miłości i wierności. To jednak wymaga od nas gotowości do porzucenia własnych planów i pragnień, aby słowo Boże było dla nas przewodnikiem, który kształtuje myśli i decyzje.

Ostatecznie nawet dzisiaj nosimy w sercu różnorodne ciężary, lecz przy Maryi odkrywamy, że nasza chrześcijańska nadzieja wykracza poza realizację naszych codziennych pragnień – tych drobnych i tych wielkich. Kierujemy wzrok ku Królowej Polski, która ukazuje nam powołanie do prawdziwej nadziei. Powierzając Jej nasze troski, możemy być spokojni, że Ona pomoże nam przekształcić nasze małe oczekiwania w jedną, trwałą nadzieję, która nadaje głębię i sens naszemu życiu. Dzięki Niej doświadczamy radości opartej na ufności w Boży plan – radości stałej i niezniszczalnej.

wAkcji24.pl | Wiara |  Ks. Jakub Klimontowski Redaktor Naczelny w-Akcji | Ilustracja: Ideogram | 5.05.2025