Poniżej przedstawiamy dalszy ciąg wywiadu z ks. diakonem Radosławem Mielczarkiem, który we wrześniu odbywał praktykę w parafii pw. św. Aniołów Stróżów w Wałbrzychu.
- Czy łatwo jest przyzwyczaić się w tak krótkim czasie do nowej Parafii, nowych osób i obowiązków?
Każda parafia ma tak zwany inny klimat, inaczej są rozłożone akcenty duszpasterskie, inny rodzaj obowiązków, pracy. Każda parafia jest inna. Moja rodzinna parafia jest inna, parafie moich wcześniejszych praktyk były inne i ta parafia jest inna. I dobrze! Cieszę się, bo tak poznaję jeszcze bardziej duszpasterstwo. Tam, gdzie mieszkam jest mój dom, i tym domem stała się parafia Aniołów Stróżów w Wałbrzychu i tak to miejsce traktuję i nazywam. Nie było mi trudno, bo mam taki charakter, który pozwala mi na komfort mimo zmian, jednak jest to interesujące doświadczenie.
- Co sprawiło Księdzu Diakonowi najwięcej radości w posłudze w naszej Parafii?
Najwięcej radości sprawiało mi głoszenie Słowa Bożego podczas homilii. Uwielbiam głosić! oczywiście dopiero się uczę i te pierwsze szlify z pewnością nie są jeszcze zgrabne, jednak ciągle pracuję, by to się zmieniało. Słowo Boże jest żywe i dynamiczne, dlatego tym bardziej pragnę by te słowa były przemyślane i by trafiały w serca. Przygotowanie homilii kosztuje mnie dużo pracy, ale zawsze towarzyszy radość głoszenia!
- Czy chętnie Ksiądz Diakon podejmował obowiązki praktykanta w Liceum? Czy lepiej być uczniem, czy katechetą?
Dzięki Księdzu Krzysztofowi Iskrze mogłem odbywać praktyki w II LO w Wałbrzychu. Bardzo lubię szkołę ze strony nauczyciela. Młodzież według mojej oceny była bardzo wymagająca, a ja starałem się temu sprostać, co było nie lada wyzwaniem. Jako uczeń byłem katechizowany przez 12 lat, uczestniczyłem w dziesiątkach jak nie setkach katechez. Na moich katechetów patrzyłem różnie, jednych podziwiałem i zachwycałem się tym, jak potrafili się nami zająć podczas katechezy, jak bardzo chcieli poznać nas z Bogiem, innych spostrzegałem jako leniwych i nieradzących sobie z moją klasą. Jako uczeń lubiłem katechezę, nie traktowałem jej jako luźnej lekcji, gorszej od innych, jednak nie zawsze doceniałem pracę katechetów, dopiero teraz widzę, ile czasu zajmuje przygotowanie katechezy, stworzenie prezentacji, znalezienie filmów, pomocy, napisanie planu katechezy, łączenie tego z podręcznikiem i by to było atrakcyjne. Dziś przychodzi mi uczyć się uczyć innych. Miałem już niewielkie, ale zawsze jakieś doświadczenie katechizacji dzieci w pierwszych sześciu klasach szkoły podstawowej oraz w gimnazjum, gdy byłem na praktykach duszpasterskich w Dzierżoniowie i Świebodzicach. Jako uczeń, nie martwiłem się o to co będzie na katechezie, co się wydarzy, jakie treści przekaże mi mój katecheta. Jako praktykant, a potencjalnie nauczyciel bardzo się bałem młodzieży licealnej, bo niestety krąży mit na temat tej młodzieży, że jest trudna, że nie da się prowadzić katechezy. Mit okazał się tylko mitem. Z młodzieżą mogłem rozmawiać, dzielić się swoim doświadczeniem wiary i jej przeżywaniem, był to czas niesamowitej łaski, bo zobaczyłem jak bardzo zależy mi na uczniach. Zobaczyłem też, że każdy jest inny i wymaga innego podejścia. Nie obyło się oczywiście bez stresu i małych potknięć, ale od tego jest praktyka, by się uczyć. Zdecydowanie lepiej jest jednak z drugiej strony tablicy, ponieważ można dawać, nie tylko brać, a to przecież jest największa radość.
- Jedna zabawna anegdota z praktyki …
Tych sytuacji było sporo. A to zapominałem założyć stuły diakońskiej podczas Komunii Świętej albo ta stuła się gdzieś zagubiła i szukałem jej kilka dni. Innym razem zgubiłem spinkę i również szukałem jej bardzo długo. Jednym zdaniem. Tych sytuacji było bardzo dużo!
Odkrywanie pasjonujących rzeczy przez zabawę, rozmowy, poznawanie nowych ludzi i modlitwę inna niż zwykle… to tylko część.
